Niebo, to my - Edyta Górniak

może widziałeś ją, gdy płakała resztką łez
chciała być inna, lecz uznali to za grzech
i biały plecak, jak żagiel pod wiatr
jakby chciał uciec hen, w dal
odwrócili się od niej: winna jest, wyrok brzmiał
ooooo!

może widziałeś go, jak bał się obok przejść
kartkę z tektury miał u szyi, niby głaz
stracił przyjaciół, jak traci się wzrok
ciemno i strasznie i źle
bo nasze serca stanęły w dniu, gdo on został sam
nie nie nie nie!

niebo, to my odarci z gwiazd...